منتقدان بوش و کابینه محافظه کارش می گویند: رئیس جمهوری
نمی تواند خود اقدام به تصمیم گیری کند ؛ زیرا سازوکار
دولتی که وی به صورت ظاهری آن را می گرداند به
گونه ای است که درواقع دولت رئیس جمهوری را اداره می کند.
این مساله سبب شد وجود نومحافظه کاران در زمینه های سیاسی
و اجرایی ملموس تر احساس شود. افکار و فلسفه آنان نیز کم
کم انسجام کلاسیک موجود در جامعه سیاسی آمریکا
را به چالش کشید. به تدریج کار به جایی رسید که این چالش به نوعی مصادره فرایند سیاست خارجی آمریکا به دست این گروه تبدیل شد.
"بات بیوکانن" در کتاب خود به نام "
راستگرایان کجا اشتباه کردند؟ ؛ " نومحافظه کاران را به ربودن و
کنترل سیاست خارجی در عهد بوش و تغییر افکار وی متهم کرد و
نوشت: آنان افکار وی را از انتقاد از اندیشه کلانتر جهان بودن آمریکا تا
پیروی از سیاست برپا کردن جنگ های پیشگیرانه برای حمایت از اسرائیل و انتشار تفکر آمریکایی سازی در جهان اسلام و جهان عرب و
دوباره سازی آنها تغییر دادند.
در راس تشکیلات جورج بوش دیک چنی به عنوان باز ، بازهای
نومحافظه کار در پست معاونت ریاست جمهوری و رامسفیلد
(وزیر دفاع سابق ) قرار گرفتند و معروف است که چنی و
رامسفلد از مهم ترین و تاثیر گذار ترین شخصیت های نومحافظه کار بر سیاست ها و عملکرد دولت بوش بودند.
" باب ادوارد " در کتاب "حالت انکار
" رامسفیلد و سپس چنی را مسئول تنگنای آمریکا در عراق
می داند و نومحافظه کاران را زیاد جدی نمی گیرد.
در این میان نام " پل ولفوویتز " دموکرات سابق
و معاون وزیر دفاع که بیش از همه طرفدار نظریه اشغال
عراق بود نیز مشاهده می شود. از آن گذشته " ریچارد پرل "
معروف به "امیر تاریکی" که نظریه پرداز حمله به عراق و استفاده از قدرت آمریکا برای نابود کردن دشمنان اسرائیل، و " داگلاس فیث
"جانشین وزیر دفاع در امور سیاسی که دفتر طرح های ویژه
را با دستکاری اطلاعات مربوط به سلاح کشتار
جمعی، ایجاد کرد، نیز حضور دارند.
پل ولفوویتز، ریچارد پرل و داگلاس فیث مثلثی جهنمی به
شمار می روند که زمینه فریب افکار عمومی در چارچوب خطر
سلاح های عراقی برای آمریکا و ملت آمریکا را در
دولت بوش فراهم کردند.
آنان دولت را وارد جنگی پر هزینه از نظر مادی، سیاسی، و
انسانی کردند و همین مثلث جهنمی است که همچنان سعی دارد
از پشت پرده آمریکا را به مقابله با ایران
بکشاند.
و اما جان بولتون نماینده سابق آمریکا در سازمان ملل متحد
این سازمان را جز در صورتی که ابزاری در دست آمریکا باشد،
فاقد موجودیت می دانست و می گفت حتی اگر ده
طبقه از این ساختمان در نیویورک فرو بریزد اشکالی ندارد.
جیمی کارتر در کتاب خود با عنوان ارزش های آمریکایی در
معرض خطر می نویسد: بوش با انتخاب جان بولتون به عنوان
نماینده آمریکا در سازمان ملل نشان داد که دولت او
مجری فلسفه نومحافظه کاران مبنی بر لزوم دخالت یکجانبه آمریکا در امور خارجی کشورها برای تعالی جایگاه این کشور و منافع سیاسی و
نظامی آن به ویژه در خاورمیانه است.
قابل ذکر است که جان بولتون وابسته به بازهای نومحافظه
کاران است و عضو مجلس مشورتی انجمن یهودی امور امنیت ملی
بود و برخی از اعضای خانواده اش به ویژه خواهرش در
اسرائیل زندگی می کنند. جان بولتون به تحقیر حقوق بین الملل و قوانین بین المللی معروف بود. روزنامه وال استریت ژورنال در سال 1997 مقاله ای از او را به چاپ رساند که در آن نوشته بود: معاهدات بین
المللی که آمریکا امضا می کند الزام آور به شمار
نمی روند ؛ بلکه ضرورتی سیاسی به شمار می روند
که می توان با تغییر شرایط از قید آن رها شد

*اسرائیل در اندیشه نومحافظه کاران*

 وجه مشخصی که نومحافظه کاران بر آن اتفاق نظر دارند ، دوست داشتن
اسرائیل و حمایت و پشتیبانی از آن است. آنان
کسانی که با مواضع آنان در تایید از اسرائیل مخالف
باشد را به دشمنی با سامی ها متهم می کنند و ضد سامی از نظر آنان کسی است که از یهودیان به سبب دین، فرهنگ و اصالت آنان متنفر است. نومحافظه
کاران تقریبا با همه جهان به دشمنی پرداختند و تنها اسرائیل را مستثنی کردند ؛ زیرا این دولت صهیونیست محور تفکر آنان را تشکیل می داد. آنان
معتقد بودند منافع آمریکا و اسرائیل باید همانند باشد.
نومحافظه کاران تلاش بسیاری کردند تا با تلفیق دلایل جعلی
ثابت کنند آنچه به نفع اسرائیل باشد به نفع آمریکا نیز
هست تا از این طریق احساسات واقعی خود در مقدم
بودن وابستگی به اسرائیل بروابستگی به ایالات متحده آمریکا را پنهان کنند.
بات بیوکانن از محافظه کاران کلاسیک آمریکایی در کتاب خود
" راستگرایان کجا اشتباه کردند " به
این نتیجه می رسد که استراتژی نومحافظه کاران از یک مبدا اساسی نشات
گرفته و آن مطابقت منافع آمریکا با اسرائیل است. بدین ترتیب آنان واشنگتن را به جنگ با دشمنان اسرائیل سوق می دهند و در همین
چارچوب آمریکا را به حمله به عراق واداشتند که
از نظر بیوکانن این جنگ " بزرگترین اشتباه راهبردی
آمریکا در چهل سال گذشته " بود.
پروفسور استنلی هافمن استاد دانشگاه هاروارد می گوید: یک
گروه از دوستان نامنسجم اسرائیل معتقد به مطابقت منافع
اسرائیل و آمریکا هستند و به سیاست خارجی آمریکا
از پشت عینک وظیفه بزرگ خود می نگرند وظیفه ای که براساس آن آنها می پرسند : آیا این سیاست به نفع اسرائیل است یا به ضرر آن.
هافمن در ادامه می گوید: از زمان ایجاد اسرائیل در سال
1948 تاکنون این اندیشمندان به هیچ وجه روابط حسنه ای با
وزارت امور خارجه آمریکا نداشته اند ؛ اما اینک
آنان جایگاه مستحکمی در پنتاگون دارند.
دانیال بایبس مدیر بخش خاورمیانه در مجله محافظه کار
کامنتری که از سوی کمیته یهودی آمریکایی منتشر می شود ، در
مقاله ای تحت عنوان آیا اسرائیل به نقشه نیازمند
است تنها راه حل کشمکش فلسطینی - اسرائیلی را دست کشیدن عرب ها از رویای محو اسرائیل می داند و قاطعانه می نویسد کشمکش نه با
مذاکره پایان می یابد نه با کشیدن دیوار حائل.
تنها راه حل کشمکش پذیرش شکست از سوی یکی از دو
طرف است.
نسخه ای که بایبس برای حل این کشمکش در نظر می گیرد این
است که آنچه ما را در تغییر مواضع فلسطینیان یاری می کند
قدرت مقابله اسرائیل است و برای این کار اسرائیل
باید حضور نظامی قدرتمند خود و تهدید به استفاده از آن در صورت مورد تعرض قرار گرفتن را حفظ کند.
این گفتار به این سبب خطرناک است که افکار صهیونیستی را
بدون هیچ گونه ابهام دیپلماتیک یا در لفافه سخن گفتن
ارائه داده است.
بازهای نومحافظه کار هوادار سیاست خارجی وابسته به
اسرائیل جایگاه های خود را در داخل دولت بوش پسر
مستحکم کردند و توانستند با همکاری موسسه های پژوهش
راستگرایان سیاست خارجی آمریکا را به ویژه در زمینه خاورمیانه هماهنگ با منافع اسرائیل ترسیم کنند و ژنرال های اسرائیلی و آمریکایی یاد
گرفتند که چگونه با یکدیگر آشنا شوند و این به
برکت تلاش های نومحافظه کاران در برگزاری
دیدارهای دوطرفه به ویژه از سوی " موسسه یهودی امور امنیت ملی(jinsa) است. این موسسه کارمندان رده بالای خود را وادار می کند
همه کلاس های درس و همایش های متعلق به اندیشه ها و طرح های
لئو اشتراوس فیلسوف محافظه کاران را پیگیری کنند ..

ادامه دارد ...